گوهر معرفت
عرفان و اخلاق کاربردی

عرفان و ولایت اهل بیت علیهم السلام در نگاه علّامه طهرانی ره
حضرت علاّمه آیت الله حاجّ سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی قدّس‌ اللـه ‌سرّه ‌الشّریف ورود به حصن حصین توحید و لا إله إلّا اللـه را مشروط به ولایت أئمّه ‌هدى علیهم‌ السّلام مى‌ دانستند.
ایشان نسبت به محبّت أهل‌ بیت علیهم ‌السّلام و توجّه به أنوار مقدّسه آنان خصوصا حضرت صاحب‌ الأمر عجّل ‌اللـه ‌تعالى ‌فرجه‌ الشّریف و نیز إقامه مجالس ذکر و بیان مناقب آنان و مثالب دشمنان ایشان و عزادارى و بکاء در مصائب آن بزرگواران، تأکید أکید و اهتمام فراوان داشتند، و سالک را در هیچ مرحله ‌اى، از توسّل و استمداد از آن ذوات مقدّسه بى ‌نیاز نمى ‌دیدند.
مى ‌فرمودند: علماء و موالیان و أولیاء إلهى که به عالم توحید و ولایت راه یافته ‌اند ـ که در آنجا تعدّد و دوئیّت، متصوّر نیست ـ باز همه در زیر چتر و هیمنه ولایت أئمّه علیهم‌السّلام بوده و در عالم کثرت همه تحت‌ الشّعاع آن أنوار طاهره مبارکه هستند و از موائد کرم و إحسان آنان بهره مى‌ برند.
البته در کنار تأکید و ترغیب به محبّت و ولاى أهل ‌بیت علیهم‌ السّلام نکته بسیار مهمّى را یادآور مى‌شدند که معمولاً مورد غفلت بسیارى از موالیان أهل ‌بیت علیهم ‌السّلام بوده و هست؛ و آن اینکه: نهال محبّت و ولایت معصومین علیهم ‌السّلام وقتى به ثمر نشسته و میوه شیرین و گواراى آن به کام انسان حلاوت مى‌ بخشد که در طول محبّت خداوند و توجّه به توحید باشد. و لذا از نظراستقلالى‌ داشتن به آن ذوات مقدّسه، و غایت کمال و معرفت انسان را معرفت و عرفان به آن ‌حضرات قراردادن، سخت برحذرداشته و نهى مى‌ نمودند و مى ‌فرمودند: نظر به آنان باید نظر «مرآتى» بوده و جمال تابناک حضرت حقّ را در آئینه ولایت آنان نظاره‌ گر بود. (اقتباس از کتاب نور مجرّد)